بـار گـنـاه آورده سـویت روسیـاهی            سر در گـریـبان آمده غـرق گـناهی

آه ای غیاث المستـغـیـثـین بی‌پـناهم            رحمی بـفـرما بر غـریب بی‌پـناهی

من ناتـوان تو حیِّ قـادر تو رئـوفی            تو بر تـمـام نـاتـوانان تکـیـه گـاهی

هر چند عاصی تر ز من عبدی نداری            از راه رحمت بارالـهـا کن نگـاهی

با ذکـر استـغـفـار می‌آیـم به شـوقی            کز راه رٱفـت زر نـمایی پـرِّ کاهی

العـفـو را صد بار گـفـتم در قـنـوتم            تا ایـنکه بِـرهـانی ز بـنـدم یا الـهـی

تو مهربانـتر هستی از آنکه گذاری            سائل ز درگاهت رود با اشک و آهی

خانه خرابم گر نگیری دست من را            جایی ندارم جـز به اعـمـاق تـباهی